Miedzyguzkowe także daleko dotylne położenia żuchwy
Miedzyguzkowe oraz najbardziej dotylne położenia żuchwy są również określane mianem położenia centralnego lub centralnego zwarcia. Brill oznacza je miejscami mięśniowymi i więzadłowymi, mając je zbyt zakończenie fizycznej i więzadłowej drogi przywodzenia żuchwy. Obecnie (2008) stosowane jest również określenie „zwarcie centryczne". Jako zwarcie centrycz-ne Kleinrok i wsp. określają „kontakty zębów w dotylnym położeniu zwarciowym (kontaktowym) żuchwy, w ogromnym zaguzkowaniu także na ulicy poślizgu między tymi dwoma pozycjami żuchwy". Mięśniowa droga przywodzenia, zwana też nawykową, polega na wolnym doprowadzaniu zębów dolnych do kontaktów okludalnych (zwarciowych) przy odpowiednim wysiłku mięśniowym. Mięśniowa droga przywodzenia mija się zwarciem zębów i etap ten definiowany jest jako mięśniowe położenie żuchwy. Położenie obecne jest jednakowe z miejscem, w którym zęby przeciwstawne dostają się w najniższym kontakcie (zaguzkowaniu). Określenie „maksymalne kontakty miedzyguzkowe" uwypukla stosunki anatomiczne, podczas gdy „kontaktowe położenie mięśniowe" naświetla aspekt fizjologiczny tego samego miejsca. Tak więc oba te czasy są synonimami.
Więzadłowa droga przywodzenia żuchwy istnieje zatem wspaniała, jaką stoją wyrostki kłykciowe w stawach skroniowo-żuchwowych od miejsca, które wykorzystują w porządku mięśniowego położenia żuchwy, do najbardziej dotylnego, zwanego więzadłowym położeniem żuchwy, od jakiego z porady na warunki anatomiczne nie może przyjść żadne przesunięcie ku tyłowi. Stanowi to wtedy ruch, który widać ku tyłowi wykonać żuchwa z prac międzyguzkowej. Brill uważa, że ruch zamykania i budowania produkowany przez wyrostki kłykciowe w porządku drogi więzadłowej jest naturalnym ruchem zawiasowym.
Zarb i wsp., opierając się na wcześniejszych pracach Posselta, Atwooda a indywidualnych, określają centralne położenie żuchwy w tryb bardziej wrażliwy, podając definicje czterech jej założeń w konstrukcjach tego określenia:
1. Miedzyguzkowe położenie - położenie, w którym mówią maksymalne kontakty zębowe. Używanymi synonimami są: nawykowe położenie zwarciowe, okludalne położenie zębów, okluzja centralna.
2. Mięśniowe (kontaktowe) położenie - leży w terminie, w którym powstaje kontakt powierzchni okludalnych zębów po uniesieniu się żu-
chwy z miejsca spoczynkowego, z działaniem minimalnej aktywności mięśniowej. Synonimy: kontaktowe (spoczynkowe) położenie, położenie centralne neuromięśniowe, położenie mięśniowe.
3. Dotylne położenie - stosunek żuchwy do szczęki prezentujący w czasie końcowego ruchu zawiasowego wyrostków kłykciowych. Synonimy: końcowe położenie zawiasowe, położenie więzadłowe, relacja centralna żuchwy.
4. Dotylne kontaktowe położenie - kontaktowe położenie zębów istniejące na rozwiązanie zawiasowego ruchu zamykania. Synonimy: centralne położenie kontaktowe.
Istnieje wiele wiedzy i hipotez wyjaśniających lub objaśniających centralne zwarcie, ale - upraszczając zagadnienie - można otrzymać, że daje ono w okresie końcowego ruchu zawiasowego osi łączącej wyrostki kłykciowe (głowy żuchwy), jaki posiada zajęcie na rozwiązanie przywodzenia żuchwy do szczęki.
Dziś w piśmiennictwie fachowym używane są określenia Bauera i Gutowskiego, którzy wyróżniają położenie spoczynkowe, położenie maksymalnego zaguzkowania, czyli zwarcie nawykowe, oraz dotylne położenie zwarciowe żuchwy. Podobnie jako miejsce zwarcia centralnego określają stan, w jakim danie maksymalnego zaguzkowania zawiera się z dotyl-nym położeniem zwarciowym. Można to przyjąć, że dotylne położenie zwarciowe żuchwy, maksymalne zaguzkowanie zębów i możliwości poślizgu pomiędzy tymi miejscami odkładają się na poznanie zwarcia ważnego czy centrycznego. Zwarciem ekscentrycznym określa się a wszystkie inne dania i przemieszczenia żuchwy będące przy kontaktach zębów przeciwstawnych (szczęki i żuchwy).
Jak może z ryciny 31, zasięg nawykowych ruchów żuchwy, w jakim jest odgiyzanie kęsa pokarmowego, jest dość krótki i tworzy tylko wycinek granicznych ruchów przywodzenia i odwodzenia żuchwy.
Dla celów praktycznych ważna jest reklama, że dotylne położenie żuchwy jest znacznie stałą, powtarzalną jej rolą a może służyć jako danie wyjściowe przy ustalaniu centralnego zwarcia, zwłaszcza gdy brakuje podparcia na swoich zębach. Należy też mieć, że dużo dotylne położenie żuchwy jest zbieżne z daniem międzyguzko-wym tylko u około 10% populacji. U pozostałych 90% przy przechodzeniu z założenia międzyguzkowego do najbardziej dotylnego występuje poślizg na przestrzeniach guzków, zwany w piśmiennictwie slide in centric (Pos-selt, Beyron). W przebiegu tej rzeczy żuchwa kieruje się kilka do tylu i dołu, co stanowi spowodowane przez tzw. prowadzenie guzkowe zębów trzonowych i przedtrzonowych. Podczas ustalania centralnego zwarcia, po cofnięciu żuchwy do najbardziej dotylnej pozycji zwarciowej, należy pozwolić na drobny ruch ku przodowi i górze, tak żeby odnalazłaby się ona w położeniu mięśniowym, u większości ludzi najbardziej dopuszczonym do miejsca międzyguzkowego. Przeciętna odległość między najbardziej dotylnym położeniem a położeniem międzyguzkowym waha się w ścianach 0,5-1 mm.
Boczne ruchy żuchwy
Ruch wysuwania i usuwania żuchwy, jak i ruchy boczne, można zanotować na poziomej płytce włożonej w jakiejś szczęce, podczas jak w drugiej umocowany jest właściwy pisak rejestrujący przesunięcia tylno--przednie i boczne. W warunkach prawidłowych pisak zarejestruje wykres o kształcie luku gotyckiego, którego wierzchołek będzie przekazywałeś najbardziej dotylne położenie żuchwy, a ramiona zasięg ruchów bocznych. Linia prosta trwająca od wierzchołka pośrodku ramion luku będzie stosowałaś Kliknij Tu doprzednie wysunięcie żuchwy (ryc. 33).
Boczne ruchy żuchwy zakładają się od jej położenia międzyguzkowego lub dużo dotylnego i polegają specjalnie na huśtawkowym przenoszeniu się po jednej ścianie i asymetrycznym ruchu rotacyjnym.
Strona, po której robi się żucie natomiast w którą żuchwa się przesuwa, nosi nazwę strony pracującej, podczas gdy strona niemająca udziału w żuciu nosi
nazwę balansującej. Uczestniczy w tym tle zwrócić uwagę, że w czystym, harmonijnym uzębieniu naturalnym po stronie balansującej zęby nie są w dotyku.
Podczas bocznych ruchów żuchwy przemieszczeniu ulegają jej wyrostki kłykciowe (stawowe). Nauka ich położenia jest warta przy użytkowaniu artykulatorów nastawianych indywidualnie, które zezwalają na możliwie dokładne odtworzenie ruchów artykulacyjnych żuchwy. Pomocne są w współczesnym projekcie dane na temat ustalania tzw. kąta Bennetta, jaki stanowi założony przez płaszczyznę strzałkową i metodę przekładania się wyrostka stawowego (w rzucie na podstawę poziomą) po części balansującej, w ciągu wykonywania ruchu bocznego. Średnia wielkość tego kąta wynosi około 15°.
Jak wcześniej wspomniano, na ruchy boczne żuchwy dominujący wpływ wywierają mięśnie układu stomatognatycznego. Schematyczna rycina 32 dobrze ilustruje kierunek przemieszczeń żuchwy pod wpływem działania poszczególnych mięśni.
Ruchy żuchwy w sądu do szczęki noszą też nazwę ruchów artykulacyjnych. Ruchy żuchwy i artykulacja żuchwy są więc wzorami i obydwa te stwierdzenia potrafią stanowić przyjmowane w organizacji stomatologicznej.